Jezus was nog een klein kind en zijn vader en moeder hadden hem voor het jaarlijkse feest meegenomen naar de grote tempel. Zijn ouders waren hem in de grote drukte kwijtgeraakt en ze vonden hem pas ´s avonds terug. Hij zat, zo klein als hij was, met een aantal geleerde koppen te debatteren. Zijn vader zei: `Jezus, wat doe je hier? We hebben ons zorgen om je gemaakt.´

Jezus zei: `Maak je om mij geen zorgen. Ik heb voor mijn vaders zaken gezorgd.´ Zijn vader zei: `Ik ben je vader -- en op welke zaken zie je hier toe? Ik ben een timmerman.´

Jezus zei: `Mijn vader is in de hemel. Jij bent mijn vader niet.´

Net zoals een kind het lichaam van de moeder moet verlaten -- als het niet de baarmoeder verlaat, gaat het dood -- net zo is dat in psychisch opzicht het geval. Het kind moet op zekere dag de schoot van het gezin van vader en moeder verlaten. Het moet zijn ouders niet alleen fysiek maar ook psychisch en niet alleen psychisch maar ook spiritueel vaarwel zeggen. En als het kind spiritueel is geboren, als het volkomen gebroken heeft met zijn verleden, wordt het voor het eerst een zelf, een onafhankelijke realiteit, iemand die op eigen benen staat. Voordien was het enkel een deel van de moeder, of van de vader, of van het gezin maar nooit zichzelf.

Overtuig je ervan bij wat je doet, bij wat je denkt, bij wat je beslist, of je het van jezelf hebt of dat iemand anders het dicteert. En je zult ervan opkijken als je ontdekt van wie die stem werkelijk is. Misschien is het wel je moeder, je zult haar stem kunnen herkennen. Misschien is het je vader, het is helemaal niet moeilijk om daarachter te komen. Het blijft je bij, het is precies zoals je het de eerste keer hebt gehoord, in je vastgelegd: het advies, de opdracht, de regel, het bevel.

Onder die stemmen herken je ook die van de priesters, de onderwijzers, de vrienden, de buren, de bekenden. Je hoeft er niet tegen te vechten. Als je eenmaal weet dat het niet jouw stem maar die van iemand anders is, het doet er niet toe wie, weet je ook dat je er geen gehoor aan zult geven. Wat de gevolgen ook zijn, je neemt het besluit om je eigen weg te gaan, je neemt het besluit volwassen te worden. Je bent lang genoeg kind geweest, je bent lang genoeg afhankelijk geweest, je hebt lang genoeg naar al die stemmen geluisterd en er gehoor aan gegeven. En waar hebben ze je gebracht? In de vernieling.

Als je eenmaal door hebt van wie die stem is, zeg hem dan vaarwel... omdat de persoon van wie je dat geluid hebt gehoord, niet je vijand is geweest. Zijn bedoeling was niet kwaad maar het gaat nu niet om zijn bedoeling. Het gaat er nu om dat hij je met iets heeft opgezadeld dat niet uit je eigen innerlijke bron komt en alles wat van buiten komt, maakt je psychisch tot slaaf. Enkel je eigen stem kan je tot bloei brengen, tot vrijheid.