In de levensbeschrijving van de befaamde soefimysticus Farid wordt verteld dat hij eens bezoek kreeg van een koning. Die bracht een geschenk mee, een prachtige gouden schaar, bezet met diamanten. Een heel kostbaar en zeldzaam geschenk. De koning raakte uit respect Farids voeten aan en gaf hem de schaar. Farid nam de schaar aan, keek ernaar en gaf hem terug aan de koning, met de woorden: `Majesteit, heel veel dank voor het geschenk dat u hebt meegebracht, het is prachtig maar ik heb er helemaal niets aan. U kunt me veel beter een naald geven. Een schaar heb ik niet nodig, aan een naald heb ik genoeg.´

De koning zei: `Dat begrijp ik niet. Als u een naald nodig hebt, hebt u ook een schaar nodig.´

Farid zei: `Ik bedoel dit figuurlijk. Een schaar heb ik niet nodig omdat een schaar dingen van elkaar los knipt. Een naald heb ik wel nodig omdat een naald dingen aaneenvoegt. Ik breng een boodschap van liefde aan de mensen. Mijn hele boodschap gaat uit van liefde, van dingen tot een geheel maken, mensen leren dat ze één geheel vormen. Ik heb een naald nodig om mensen bij elkaar te brengen. Met een schaar kan ik niks doen omdat die doorknipt wat met elkaar verbonden was. Als u de volgende keer komt, maakt u me al gelukkig met een gewone naald.´

De logica werkt als een schaar: ze knipt, ze scheidt de dingen van elkaar. Het denken werkt als een prisma: laat een witte lichtstraal erdoorheen vallen en aanstonds valt hij uiteen in zeven kleuren. Als iets door je hoofd gaat, wordt het van één meteen twee. Leven en dood zijn niet leven-en-dood, in werkelijkheid is het levendood. Het dient één woord te zijn en niet twee, zelfs niet twee woorden met een koppelteken. Levendood is één fenomeen. Liefdehaat is één verschijnsel. Donkerlicht is één verschijnsel. Negatiefpositief is één verschijnsel. Maar als dit verschijnsel onderwerp van je denken wordt, wordt het direct in tweeën gedeeld. Levendood wordt dan leven en dood; het blijft niet bij een tweedeling, dood wordt zelfs het tegengestelde van leven. Ze zijn vijanden. Nu kun je je inspannen om die twee bijeen te brengen maar ze zullen elkaar nooit vinden.

Kipling heeft gelijk: `Het oosten is het oosten en het westen is het westen en nooit zullen die twee elkaar kunnen ontmoeten. Logisch klopt dat. Hoe kan het oosten richting westen gaan? Hoe kan het westen richting oosten gaan? Maar existentieel beschouwd is het volslagen onzin. Ze komen elkaar overal tegen. Je bevindt je bijvoorbeeld in India. Is dat oost of west? Ten opzichte van Londen is het oost maar ten opzichte van Tokio is het west. Wat is het nu precies, oost of west? Op elke plaats in de wereld komen oost en west samen en Kipling zegt: `Nooit zullen die twee elkaar vinden.´ Die twee vinden elkaar overal. Er is geen plek op de wereld waar oost en west elkaar niet vinden en er is geen enkele mens in wie oost en west elkaar niet vinden. Het kan ook niet anders, ze moeten elkaar wel vinden want ze vormen één werkelijkheid, onder één hemel.